12/12
Sofia, evlilik kelimesinden korkan ilerici, bağımsız bir kızdır. Hayatındaki tek aşklar Jane Austen’la olanlardır. Ta ki gizemli bir şekilde 19. yüzyıla taşınana kadar. Diego Montez’in ilk filmi. Jules og Jim’i (1962) konu alır. Bu filme oldukça şaşırdım, çok iyi bir şekilde, çünkü fantezi ve “ya eğer” türünün çoğu zaten anlatılmıştı ve yeni izleyiciler dışında genellikle yıpranmış bir şeydi, ancak “Perdida” (“Kayıp”) aslında paylaşacak bazı güzel noktalara, çoğumuzun hem romantik romanlardan hem de fantezi temalarından bildiği ağır klişelere rağmen bazı şeylerin biraz yeni bir bakış açısına ve yeni bir sunumuna sahipti. Çok satan bir romandan uyarlandı (ki ben okumadım), bu yüzden beni çeken şey fantastik temalar ve oyuncu kadrosundan bazı isimlerdi. Konunun gidişatı: Eğlenceli, mizah dolu ve gerçekten iyi vakit geçirdiğiniz filmlerden biri. Jane Austen romanlarının büyük hayranı olan ve romantik hayatının tam olarak asil, nazik Bay Darcy tipinde birine aşık olmak gibi olmasını isteyen modern, bağımsız bir kadın olan Sofia’yı (Giovanna Grigio) konu alıyor. Ancak flört/tanışma uygulamaları ve romantizmin paramparça olduğu bir çağda, rüya yalnızca kitaplarda gerçek oluyor veya 19. yüzyılda Brezilya ve İngiltere’nin bir karışımı gibi hissettiren bir yere taşınana kadar öyle düşünüyor ve bir şekilde ırksal çeşitlilik tamamen benimsenmiş (bunu sevdim, ancak birçok kişi bunu kafası karışacak) ve orada yanlışlıkla genç, yakışıklı ve saygın Ian Clarke’la (Bruno Montaleone) çarpışıyor. Gerisi, farklı dönemlerdeki varlıklar, farklı davranışlar ve sosyal kostümler arasındaki karışıklığın nasıl büyüdüğü ve biraz sevgi olup olmayacağı konusunda boşlukları doldurmanıza kalmış. Yapım aşamaları kostümlerden ve sanat yönetiminden konuma (Sofia ve Ian’ın atlarına bindiği o güzel manzaraların nerede çekildiğinden emin değilim) kadar muhteşemdi, paket büyük ölçüde iyi sunulmuştu. Ve eğer biri “Perdida” için bir aciliyet olduğunu veya en azından bunun için bir izleyici kitlesi olduğunu söylemek zorundaysa, tıpkı Sofia gibi hisseden, inanılmaz bir teknolojik çağda yaşayan ve onunla yüzleşen ve sadece bir sosyal sözleşmenin dışında aşka ve evliliğe inanma yeteneğine sahip olan kişilerdir; ancak içinde bulunduğumuz çağda insan bağlantısı, gerçek sevgi eksik (sanki Austen dönemi tamamen mükemmelmiş gibi). Bu yüzden, film dönemin ilginç bir karşılaştırmasını yapıyor, klasik romanlardaki romantizm modern zamanlarla karşılaştırılıyor ve bu ikisinin nasıl bağlantı kurabileceği… eğer varsa. Bu sorgulamalarla birlikte bolca mizah var, çift çok sevimli, tıpkı ikincil karakterler gibi – Ian’ın kız kardeşi (Nathália Falcão) benim favorimdi, güneş gözlükleriyle büyülenmişti ve Sofia’ya her zaman yardımcı oluyordu. Ancak, ister fantastik, ister edebiyat, ister gerçek hayat klişeleri olsun, klişelere birkaç yumruk atan bir hikaye olarak, "Perdida" onlar için uzun süre neredeyse kayıp ama bu temaları seven izleyicileri her zaman çeken ama tekrarlardan yorulmuş hissedenleri korkutan şeylerden biri. Beni çok rahatsız etmedi ve birkaç şey beni şaşırtmayı başardı ve sonuç sunulan her şeye oldukça adil geldi. Kurgu olarak kurgu, ama bazen gerçekliğe ulaşan dokunuşlar oluyor. Yaşamak ve öğrenmek. 7/10.